Η γυναίκα είχε ήδη επιβιβαστεί στο λεωφορείο με κακή διάθεση. Ως μητέρα με δύο μικρά παιδιά, τα αυτοκόλλητα έδειχναν ξεκάθαρα ότι είχε δικαίωμα στη θέση όπου καθόταν ο έφηβος. Έξαλλη, φώναξε στον έφηβο, αρκετά δυνατά ώστε να την ακούσουν όλοι οι υπόλοιποι στο λεωφορείο. “Έχω δύο μικρά παιδιά!” φώναξε χωρίς λόγο δυνατά. “Έπρεπε να μου προσφέρεις αυτή τη θέση όταν με είδες να μπαίνω στο λεωφορείο, νεαρέ!” Φώναξε τόσο θυμωμένα που όλα τα κεφάλια γύρισαν να κοιτάξουν εκείνη και τον έφηβο.
Ένα λάθος
Ο έφηβος δεν είπε τίποτα. Αμίλητος σηκώθηκε χωρίς δισταγμό αλλά πολύ αμήχανα. Κοίταξε τη γυναίκα κατάματα καθώς το έκανε. Μόνο όταν στάθηκε όρθιος, τρεμάμενος και ταλαντευόμενος, κοίταξε κάτω. Το τζιν του είχε σηκωθεί καθώς στεκόταν όρθιος. Χαμηλά μουρμουρητά ακούγονταν τώρα παντού, καθώς οι επιβάτες του λεωφορείου έβλεπαν τι είχε αποκαλυφθεί από το παντελόνι που ανέβηκε. Η γυναίκα σώπασε. Θα προτιμούσε να βυθιστεί στο έδαφος τώρα. Ο Τόμας Σκοτ ήταν ένας σκληρά εργαζόμενος υπάλληλος σε ένα παντοπωλείο στο Φορτ Γουόρθ του Τέξας.
Τα λεπτά πριν από τον καυγά
Σήμερα δεν διέφερε από το συνηθισμένο, ανυπομονούσε να επιστρέψει στο σπίτι του μετά από μια μακρά 10ωρη βάρδια. Προσπάθησε να βγάλει από το μυαλό του την ταλαιπωρία της αντιμετώπισης μη φιλικών πελατών καθώς έκανε τη γνωστή διαδρομή προς το σταθμό των λεωφορείων. Έφτασε εκεί πάνω στην ώρα και χαιρέτησε τον οδηγό του λεωφορείου καθώς επιβιβαζόταν. Το λεωφορείο ήταν πιο γεμάτο από ό,τι συνήθως αυτή την ώρα της ημέρας. Έπρεπε να φτάσει μέχρι το πίσω μέρος για να βρει μια από τις τελευταίες ελεύθερες θέσεις.
